Nice

Kilka sportów związanych z siatkówką stało się popularnych. Siatkówka halowa i plażowa są dyscyplinami olimpijskimi, a siatkówka na siedząco jest dyscypliną paraolimpijską. Inne odmiany są zlokalizowane lub rozgrywane na poziomie amatorskim lub nieformalnym.

Biribol był pierwszą wodną odmianą siatkówki. Został wynaleziony w latach 60. w Birigui w Brazylii i cieszy się umiarkowaną popularnością w tym kraju.

Siatkówka wodna to sport drużynowy podobny do siatkówki, ale przystosowany do rywalizacji w głębokim basenie. Jest również określana jako "siatkówka basenowa", a czasami jako "aqua polo", nie mylić z water polo. Zawodnicy muszą zmieniać strony po każdej rundzie, aby gra była uczciwa. Każda runda ma do 15 punktów, jednak musisz wygrać dwoma punktami. Jeśli piłka uderzy w krawędź basenu, ale odbije się z powrotem, jest to uczciwe. Jeśli kulka uderzy w krawędź basenu i odbije się, nie jest to uczciwe.

Siatkówka plażowa to sport indywidualny lub drużynowy podobny do siatkówki wodnej, przystosowany do gry w płytkiej wodzie na plaży.

Odmiana gry rywalizująca pod względem popularności z oryginalnym sportem siatkówki, siatkówka plażowa wyewoluowała z rekreacyjnych gier w siatkówkę rozgrywanych na wielu plażach na całym świecie. Stała się oficjalnym sportem olimpijskim w 1996 roku. Ta wersja, zamiast być rozgrywana na krytych twardych boiskach, jest rozgrywana na boiskach piaskowych, które mogą być uformowane naturalnie lub zbudowane specjalnie do tego celu. Zamiast sześcioosobowej drużyny, każdy zespół składa się tylko z dwóch graczy. W niektórych przypadkach więcej niż 2 graczy może grać razem. Zasady są prawie identyczne z kilkoma wyjątkami, w tym:

Rozmiar boiska (16m x 8m)

Blok liczy się jako pierwszy kontakt

Zakaz zagrań dink lub dump z otwartą ręką, w których gracz używa czubków palców do przekierowania piłki na kort przeciwnika zamiast mocnego uderzenia. Dink może być wykonywany zamkniętą dłonią lub knykciem.

Bardziej rygorystyczne zasady dotyczące podwójnych kontaktów podczas ustawiania rąk.

Limit czasu serwu wynosi pięć sekund.

Mecze są zazwyczaj rozgrywane do 21 punktów, a nie do 25, jak w siatkówce halowej. Pierwsza drużyna, która wygra dwa sety, wygrywa mecz. Jeśli wymagany jest trzeci decydujący set, rozgrywany jest on do 15 punktów.

Footvolley łączy w sobie umiejętności siatkówki plażowej i piłki nożnej. Różnica polega na tym, że gracze nie mogą kontaktować się z piłką rękami ani ramionami; zamiast tego mogą używać wszystkich innych części ciała, w tym stóp, głowy, klatki piersiowej itp. Sport ten wywodzi się z Brazylii, ale szybko staje się popularny w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji.

Jest to nowsza odmiana siatkówki plażowej. Tak jak siatkówka plażowa przeniosła się na zewnątrz, tak siatkówka halowa przenosi siatkówkę plażową do wewnątrz. W Stanach Zjednoczonych coraz więcej uczelni rozważa przejście z siatkówki halowej na twardych boiskach na siatkówkę halową na piasku. Największym powodem możliwej zmiany jest mniejsza liczba kontuzji zawodników. Drugorzędnymi powodami są: 1) zła pogoda nie odwołuje gry, co często zdarza się w przypadku siatkówki plażowej; 2) uważa się, że gra jest bardziej atrakcyjna dla widzów, ponieważ boiska piaskowe nie wymagają od graczy noszenia nakolanników lub butów.

Drużyny halowej siatkówki na piasku liczą od dwóch do sześciu członków, a drużyny uniwersyteckie mają ich sześć. Zazwyczaj, zamiast używać specjalnie zbudowanej hali, przekształca się kryte boisko do koszykówki. Ochronna plandeka pokrywa podłogę boiska do koszykówki, a "miękki" piasek jest układany na głębokości stopy. Granice są zwykle oznaczone liniami na piasku. Jednak niedawna innowacja wykorzystuje kolorowe lasery, które oświetlają linie na piasku.

W niektórych miejscach istnieją boiska piaskowe, które są używane jak zwykle w miesiącach wiosennych, letnich i jesiennych, ale w miesiącach zimowych nad boiskami wznoszony jest duży namiot (zwykle w kształcie kopuły).

Siatkówka śnieżna to odmiana siatkówki plażowej rozgrywana na śniegu. Zasady są podobne do gry plażowej, z głównymi różnicami w systemie punktacji (najlepszy z 3 setów rozgrywanych do 15 punktów) i liczbie graczy (trzech startujących i jeden rezerwowy).

Bossaball to połączenie siatkówki, piłki nożnej, gimnastyki i capoeiry. Boisko jest kombinacją dmuchańców i trampolin, przedzielonych siatką. Główna siedziba tego sportu znajduje się w Hiszpanii.

Sport hybrydowy siatkówki i czworokątów. Może być rozgrywany z 4 lub 8 graczami (2v2v2v2).

Ecua-volley to odmiana siatkówki wymyślona i uprawiana w Ekwadorze. Różnice obejmują wyższą siatkę (2,8 metra wysokości) i użycie piłki nożnej. Jest bardzo popularna wśród ludzi mieszkających w USA. Każda strona boiska ma wymiary 9x9 metrów. Po każdej stronie znajduje się 3 graczy znanych jako spiker, setter i flyer (libero). Ponieważ piłka jest cięższa niż w amerykańskiej siatkówce, gracze mogą lekko chwycić piłkę, jednak chwyt musi być szybki (mniej niż 1 sekunda). Mecze rozgrywane są zazwyczaj do 15, 12 lub 10 punktów, w zależności od ustaleń. Żaden gracz nie może dotknąć siatki, słupków ani przekroczyć linii oddzielającej dwie przeciwległe strony boiska. Jeśli to zrobisz, będzie to traktowane jako punkt lub zmiana serwu dla drużyny przeciwnej. Punkty są zdobywane tylko poprzez serw (co oznacza, że tylko strona, która serwuje piłkę może zdobyć punkt, w przeciwnym razie jest to zmiana serwu dla drużyny przeciwnej). Obowiązują również inne zasady, ale reszta gry jest rozgrywana jak typowa amerykańska siatkówka.

Fistball (pisany po niemiecku jako "Faustball") ma wiele podobieństw do siatkówki i był znany w Europie Środkowej co najmniej od XVI wieku, więc ma inne pochodzenie. Gra pojawiła się w Stanach Zjednoczonych w 1911 roku za sprawą Christophera Carltona. Często gra się w pięcioosobowych drużynach, na boisku trawiastym o wymiarach 50 m × 20 m (164 ft × 66 ft). Pomiędzy każdym uderzeniem dozwolone jest jedno odbicie.

Footbag net jest podobny do Sepak Takraw i footvolley. Gra się w nią stopami zamiast rękami. Footbag net łączy w sobie elementy tenisa, badmintona i siatkówki. W szczególności wymiary i układ kortu są podobne do tych w badmintonie; punktacja jest podobna do starego systemu punktacji w siatkówce (musisz serwować, aby zdobyć punkt); a serw musi być ukośny, jak w tenisie. Gra się jeden na jednego lub w zespołach dwuosobowych. Mecze footbag net mogą być rozgrywane do jedenastu lub piętnastu punktów, chociaż zwycięzcy muszą wygrać co najmniej dwoma punktami.

Spopularyzowany przez prezydenta Herberta Hoovera, Hooverball jest rozgrywany przy użyciu siatki do siatkówki i piłki lekarskiej; jest punktowany jak tenis, ale piłka jest łapana, a następnie wyrzucana z powrotem. Waga piłki lekarskiej może sprawić, że sport ten będzie dość wymagający fizycznie; coroczne turnieje mistrzowskie odbywają się co roku w West Branch w stanie Iowa.

Istnieje wiele odmian siatkówki, które nie mają ustandaryzowanego zestawu zasad. Jedną z nich jest siatkówka błotna, rozgrywana w błotnych dołach. Turnieje siatkówki błotnej są często organizowane jako zbiórki pieniędzy.

Jollyball to skrzyżowanie żonglerki i siatkówki. Żonglerska piłka jest przekazywana między graczami, którzy muszą ją złapać, używając piłki i dwóch innych, które trzymają, aby wykonać żonglerski wzór.

W większości rozgrywek w siatkówkę grają drużyny tej samej płci (wyłącznie na poziomie elitarnym, chociaż Międzynarodowe Stowarzyszenie Siatkówki prowadziło profesjonalną ligę koedukacyjną w latach 70-tych). Różne zestawy zasad zostały opracowane w celu umożliwienia gry drużynom mieszanym, często znanym jako "coed" w Stanach Zjednoczonych. Siatka znajduje się na wysokości mężczyzn dla "regular coed" i kobiet dla "reverse coed". Kilka adaptacji jest powszechnych, niektóre z nich mają na celu zrekompensowanie większego zasięgu i siły mężczyzn. Zasady FIVB stosowane na arenie międzynarodowej nie wspierają gry mieszanej, ale USA Volleyball, krajowy organ zarządzający w Stanach Zjednoczonych, ma określone zasady, których głównymi punktami są:

Na boisku musi znajdować się minimalna liczba zawodniczek (zazwyczaj trzech mężczyzn i trzy kobiety).

Naprzemienna rotacja zawodników płci męskiej i żeńskiej.

W odwróconej koedukacji mężczyźni nie mogą atakować piłki powyżej wysokości siatki sprzed linii ataku. Mężczyźni mogą atakować piłkę znajdującą się powyżej siatki z dowolnego miejsca na korcie, ale piłka musi mieć natychmiastowy tor lotu w górę. Mężczyźni mogą serwować z wyskoku, ale nie mogą blokować. Jeśli w pierwszym rzędzie znajduje się tylko jedna zawodniczka, wówczas jedna zawodniczka z tylnego rzędu może blokować, ale nie może uderzać. Jeśli piłka zostanie dotknięta więcej niż raz po jednej stronie, zawodnik płci męskiej musi wykonać jeden z kontaktów. Strategicznie oznacza to zazwyczaj, że używany jest męski setter.

W regularnych rozgrywkach koedukacyjnych, jeśli w pierwszym rzędzie znajduje się tylko jeden zawodnik płci męskiej, jeden zawodnik z tylnego rzędu może blokować, ale nie uderzać. Jeśli piłka zostanie dotknięta więcej niż jeden raz po jednej stronie, kobieta musi wykonać jeden z kontaktów. Zawodniczki nie mają żadnych ograniczeń dotyczących blokowania lub atakowania. Strategicznie oznacza to zazwyczaj, że używana jest kobieta rozgrywająca.

Pochodzi i jest popularna w Kerali w Indiach.

Uproszczona forma używana do nauczania podstaw siatkówki, Newcomb (czasami określana jako "Nuke 'em") jest zwykle nauczana przez dzieci w wieku szkolnym, ale jest również popularna wśród dorosłych o ograniczonych zdolnościach sportowych. Jego główne różnice w stosunku do zwykłej siatkówki polegają na tym, że piłkę można złapać przed podaniem do kolegi z drużyny lub nad siatką, a każde podanie lub serwis jest rzutem, a nie uderzeniem. Podczas gdy większość innych zasad siatkówki ma zastosowanie, powszechne są różnice w liczbie graczy w drużynie i liczbie "przechwytów" na stronę, a gracze trzymający piłkę mają czasami ograniczoną liczbę kroków.

Newcomb (lub Newcomb Ball) została wynaleziona w 1895 roku przez Clarę Gregory Baer, instruktorkę wychowania fizycznego w Newcomb College w Luizjanie.

Siatkówka została niezależnie wynaleziona w tym samym roku. Newcomb był popularnym sportem wyczynowym na początku XX wieku, ale obecnie jest postrzegany jako odmiana siatkówki i jest uprawiany głównie przez dzieci w wieku szkolnym.

Newcomb może być również rozgrywany w sposób podobny do unihokeja. Główną i jedyną różnicą w rzadziej granej wersji jest to, że zamiast zdobywać punkty, kolega z drużyny jest eliminowany, jeśli popełni błąd. Gra toczy się tak długo, aż wszyscy gracze z jednej drużyny zostaną wyeliminowani.

Siatkówka dziewięcioosobowa to odmiana siatkówki wykorzystująca dziewięciu graczy i nieco większe boisko (10 na 20 m [33 na 66 stóp]), która powstała w Azji w latach dwudziestych XX wieku, kiedy amerykańscy misjonarze wprowadzili tę grę w Chinach. Można spekulować, że miejscem narodzin 9man jest miasto Tai-Shan w Chinach, gdzie regularnie rozgrywane są turnieje 9man, czasem nawet z nagrodami pieniężnymi. W 9man gra się również rekreacyjnie w Korei Południowej.

Wariant ten stał się popularny wśród społeczności chińsko-amerykańskiej w Nowym Jorku i rozprzestrzenił się na Chinatowns w innych dużych miastach USA i Kanady. Północnoamerykańska wersja siatkówki 9man nadal się rozwija dzięki rotacyjnemu popularnemu turniejowi o nazwie North American Chinese Invitational Volleyball Tournament. Był on rozgrywany podczas Igrzysk Azjatyckich w 1958 i 1962 roku.

Poza większym boiskiem i dodatkowymi zawodnikami, zasady gry w siatkówkę 9-osobową w Azji różnią się od tych stosowanych w NACIVT.

Główne różnice w zasadach siatkówki halowej i 9-osobowej NACIVT obejmują (zasady zaznaczone kursywą mają zastosowanie tylko w zasadach NACIVT):

Niższa siatka (235 cm (93 cale) zamiast 243 cm (96 cali)).

Gracze nie rotują się - gracze z przodu pozostają z przodu (a więc nigdy nie serwują), a gracze z tyłu z tyłu.

Jeśli piłka dotknie siatki między dwoma kontaktami tej samej drużyny, te dwa kontakty liczą się tylko jako jeden z trzech dozwolonych przed wysłaniem piłki nad siatkę. Ten sam zawodnik może legalnie wykonać oba kontakty.

Dozwolone jest krótkotrwałe prowadzenie piłki podczas ruchu kolczastego.

Gracze nie mogą penetrować płaszczyzny siatki podczas blokowania.

Jeśli zawodnik dotknie piłki podczas blokowania, liczy się to jako jeden z trzech dozwolonych kontaktów.

Serwowanie z wyskoku jest niedozwolone.

Dotknięcie piłki jakąkolwiek częścią ciała poza dłońmi i ramionami jest niedozwolone.

Zaserwowana piłka, która uderzy w górną część siatki i wpadnie w granice boiska przeciwnika, uprawnia serwującego do drugiej szansy (podobnie jak w tenisie).

Nie ma "linii dziesięciu stóp": każdy gracz może zaatakować piłkę z dowolnego miejsca na korcie.

Zasady 9man stosowane w Azji są nieco inne:

Gracze nie obracają się, jednak każdy gracz na korcie musi serwować w pewnym momencie.

Przenoszenie lub podnoszenie piłki jest niedozwolone.

Gracze mogą penetrować płaszczyznę siatki podczas blokowania.

Serwowanie z wyskoku jest legalne.

W Korei Południowej siatkówka dziewięcioosobowa jest popularna jako rekreacja. Jednak ci, którzy w nią grają, nie są przyzwyczajeni do szczegółowych zasad gry, ponieważ zazwyczaj oglądają tylko siatkówkę 6-osobową (standardową) w telewizji lub gdzieś indziej. W związku z tym reguły gry są zazwyczaj mieszanką oryginalnej 9-osobowej siatkówki i standardowej siatkówki.

Pioneerball - gra z piłką, podobna w swoich zasadach do siatkówki. Powstała w ZSRR w latach trzydziestych XX wieku. Nazwa gry pochodzi od faktu, że jest to gra z piłką i była rozgrywana przez pionierów.

Gra rozgrywana jest piłką siatkową na boisku do siatkówki. Każda drużyna liczy od 3 do 8 zawodników. Boisko jest umownie podzielone przez liczbę graczy na 6-7 stref. Pierwszy gracz wyrzuca piłkę ze skraju swojej połowy boiska nad siatką na połowę boiska drużyny przeciwnej. Jeden z zawodników, który złapie piłkę, może wykonać nie więcej niż trzy kroki na swojej połowie boiska i przerzucić ją z powrotem nad siatką na połowę boiska pierwszej drużyny. Jeden z zawodników pierwszej drużyny również musi złapać piłkę i zrobić nie więcej niż trzy kroki, rzucić ją na połowę boiska drużyny przeciwnej. I tak dalej, aż piłka uderzy o ziemię, a następnie drużyna, która rzuciła piłkę jako ostatnia, zdobywa jeden punkt. W tej grze, podobnie jak w siatkówce, gracze poruszają się po boisku do następnego obszaru w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara po wygraniu serwisu piłki. Po 15 punktach drużyny zmieniają strony boiska i rozgrywają drugiego seta. Jeśli wynik obu setów wynosi 1-1, rozgrywany jest trzeci set. Również jeśli piłka trafi w siatkę, wynik nie jest liczony.

Zasady tej gry nie są oficjalnie zatwierdzone ani zapisane, więc mogą się nieznacznie różnić w zależności od miejsca.

Grają w nią dwie drużyny po sześciu do ośmiu graczy w każdym składzie. Łączna liczba graczy wynosi 12-16 osób. Gracz pierwszej drużyny otrzymuje jedną piłkę, a gracz drugiej drużyny drugą piłkę. Znajdują się oni w narożnikach - każdy na swojej połowie boiska i na gwizdek sędziego przygotowują się do podania piłki (wyrzucenia piłki na połowę przeciwnika). Po gwizdku zadaniem każdej z drużyn jest uniknięcie sytuacji, w której obie piłki znajdą się jednocześnie po ich stronie kortu, jeśli obie piłki jednocześnie dotkną rąk zawodników lub wylądują po ich stronie kortu, drużyna przeciwna zdobywa punkt. Pozostałe zasady są podobne do podstawowej wersji pioneerball.

Istnieje również odmiana pioneerball dla dzieci niewidomych.

Sepak Takraw to odmiana siatkówki popularna w Azji, podobna do footvolleya. Zasady są bardzo podobne do tych w siatkówce, z następującymi czterema ważnymi wyjątkami: Używanie rąk jest niedozwolone, każdy gracz może dotknąć piłki tylko raz, zanim zostanie ona odbita z powrotem nad siatką, nie ma rotacji w pozycji obronnej, a gracze używają stóp, aby przebić piłkę nad siatką. Gra rozgrywana jest na korcie do badmintona w grze podwójnej. Inną podobną grą rozgrywaną stopami i pochodzącą z Tajlandii jest Buka ball.

W siatkówce strzeleckiej drużyna składa się zwykle z siedmiu graczy. Trzech graczy gra z tyłu, trzech graczy gra na środku boiska, a jeden gracz stoi przed siatką. Każda piłka, która wpadnie do siatki, musi zostać wybita przez zawodnika stojącego przed nią, znanego również jako

siatkarz.

Niektórzy gracze również odbijają piłkę wysokimi pionowymi skokami, jak w siatkówce olimpijskiej, ale w drużynie nie ma rozgrywającego. W tej grze gracze uderzają piłkę obiema rękami, przebijając ją obiema rękami. Starają się uderzyć tak szybko, jak to możliwe, aby wymusić błąd przeciwników i próbują odbić piłkę jako piłkę setową dla dowolnego gracza, aby uderzyć ją z wyskoku, używając jednej ręki, a jeśli gracz stojący pod siatką nie trafi w piłkę, obrońca próbuje przejąć piłkę za pomocą dolnej ręki i nadać jej maksymalną wysokość.

Gdy jeden z graczy przebije piłkę z wielką wprawą, widzowie przyznają mu nagrodę pieniężną, a gra musi zostać zatrzymana w tym momencie.

Boisko do siatkówki strzeleckiej ma 35 stóp (11 m) i 70 stóp (21 m) długości. Wysokość siatki wynosiła 8 stóp (2,4 m) przed kilkoma laty, ale obecnie wysokość siatki wynosi od 7,2 do 7,5 stopy (2,2 do 2,3 m). Rozmiar piłki jest taki sam jak w piłce ręcznej. Siatkówka strzelecka jest popularna w Pakistanie (Pendżab) (Sindh) (Bloachistan) (KPK), USA i Indiach, zwłaszcza w stanach północnoindyjskich. Większość wyżej wymienionych zasad nie obowiązuje obecnie w siatkówce strzeleckiej (Pakistan). Na przykład: Wysokość siatki zmniejszyła się do 6 stóp (1,8 m). Obecnie w drużynie może grać ośmiu zawodników, czterech z tyłu i czterech na środku boiska, a jeden zawodnik stoi przed siatką. Jeśli jakakolwiek piłka wpadnie do siatki (zwana trzecią piłką lub "zwykłą piłką"), siatkarz wypycha ją z powrotem do swojej drużyny, a "obrońca" (człowiek stojący w prawym środku) wypycha ją w kierunku graczy z tyłu (trzecich graczy) drużyny przeciwnej. Gracze trzeciej drużyny uderzają ją z dużą siłą.

Short court to zabawna gra w siatkówkę, w którą może grać od 2 do 8 osób. Zazwyczaj gra toczy się od 10 stóp do 10 stóp po obu stronach i normalnych liniach bocznych. Zwykle możesz mieć trzy kontakty; ale możesz tworzyć zasady na bieżąco. Czasami możesz podzielić boisko na pół, jeśli po każdej stronie jest tylko 2 graczy. Wszystkie normalne kontakty w siatkówce są legalne w tej grze. Skakanie w celu zbicia i zablokowania jest również legalne. W tej grze nie ma oficjalnej liczby punktów. Jest to po prostu mała, zabawna gra, w którą możesz grać z przyjaciółmi i kolegami z drużyny.

Siatkówka na siedząco dla osób niepełnosprawnych ruchowo została po raz pierwszy wprowadzona w 1956 roku przez Holenderski Komitet Sportowy. Międzynarodowe zawody rozpoczęły się w 1967 roku, ale dopiero w 1978 roku Międzynarodowa Organizacja Sportu Niepełnosprawnych (ISOD) usankcjonowała ten sport i sponsorowała oficjalny międzynarodowy turniej w 1979 roku w Haarlem w Holandii.

Gra toczy się na mniejszym korcie o wymiarach 10 m × 6 m (33 stopy × 20 stóp) i z siatką o szerokości 0,8 m (2 stopy 7 cali) ustawioną na wysokości 1,15 m (3 stopy 9 cali) dla mężczyzn i 1,05 m (3 stopy 5 cali) dla kobiet. Podczas uderzania lub atakowania piłki gracz musi mieć jeden "pośladek" lub przedłużenie tułowia w kontakcie z podłogą. Tradycyjnie sport ten był uprawiany nie tylko przez osoby po amputacjach i polio, ale także przez osoby z problemami ortopedycznymi w kolanach lub kostkach. Często w drużynach klubowych grają zawodnicy, którzy nie mają klasyfikacji siatkówki na siedząco. Ze względu na szybkie tempo gry, używanie rąk do poruszania się i zagrywania piłki, dobra równowaga i mocna pupa są niezbędne. W związku z tym nie jest to idealny sport dla większości paraplegików.

Męska siatkówka na siedząco została wprowadzona do Igrzysk Paraolimpijskich w 1980 roku i stała się jednym z bardziej popularnych sportów paraolimpijskich ze względu na szybką i ekscytującą akcję. Siatkówka na siedząco kobiet została dodana do programu Letnich Igrzysk Paraolimpijskich 2004 w Atenach, w Grecji. Międzynarodowym organem zarządzającym tym sportem jest Światowa Organizacja Piłki Siatkowej Osób Niepełnosprawnych (WOVD). WOVD została założona w 1980 roku w Holandii przez Holendra Pietera Joona.

W miękką siatkówkę gra się przy użyciu większej gumowej piłki do siatkówki, która jest zaprojektowana tak, aby absorbować początkowe uderzenia w ramiona. Idealnie ten rodzaj siatkówki jest używany do wprowadzenia gry dla początkujących graczy i nastolatków, z naciskiem na kontrolę, podstawy gry i po prostu dobrą zabawę. Miękka piłka do siatkówki jest powszechnie używana w japońskich szkołach podstawowych i gimnazjach w wyżej wymienionym celu. W zwykłej grze w miękką siatkówkę biorą udział cztery osoby na stronę, a nie sześć.

Tradycyjna siatkówka ma swoje korzenie w Afryce Wschodniej, Indiach i Pakistanie. Gra jest zwykle rozgrywana w Ithna Ashari, Ismaili, Bohra, Kokni, Punjabi, Rajput Dhobi, Lohana, Waniya, Kutchi, Memon i innych społecznościach azjatyckich na całym świecie. Tradycyjna siatkówka różni się od gry w sali gimnastycznej, gry na świeżym powietrzu na piasku, trawie lub glinie, a także siatkówki ulicznej do celów rekreacyjnych.

Istnieje system trzech dotknięć, podobnie jak w siatkówce międzynarodowej, jednak tradycyjna siatkówka nie wymaga scenariusza uderzenie-set-wybicie. Zamiast tego tradycyjna siatkówka opiera się na konsekwentnej siatkówce piłki - tylko strona serwująca może zdobyć punkt - a gracze grają stylem, który jest uważany za grę "zamkniętą ręką / pięścią". W grze może brać udział do dziewięciu uczestników na stronę (podobnie jak w azjatyckiej siatkówce dziewięcioosobowej, ale z różnicami w grze) lub zaledwie pięciu. W tradycyjnej siatkówce nie ma rotacji, jednak w niektórych społecznościach wschodnioindyjskich i południowo-wschodnioazjatyckich dopuszcza się rotację, ponieważ zasady różnią się w zależności od drużyny. Boisko może mieć wymiary od 30 na 30 cali do nawet 35 na 35 cali.

Istnieje kilka tradycyjnych drużyn siatkarskich skupionych we wschodniej Kanadzie. Należą do nich Toronto North, Toronto Jaffery's, RK's Golden Eagles, Toronto Elite, 786'ers, United Stars, Ottawa i wiele innych. Zachodnia Kanada jest również domem dla kilku drużyn, w tym Vancouver Cosmos, Edmonton i Calgary. W Stanach Zjednoczonych istnieje wiele drużyn, które trenują co tydzień, w tym Houston Heat, Houston Haidari, Sugar Land Strikers, Dallas, New York Union, Allentown Challengers, Allentown Union, Orlando Union, Albuquerque i inne miasta. Istnieje również duża liczba drużyn w Wielkiej Brytanii z kilkoma turniejami każdego roku. Wśród brytyjskich drużyn znajdują się Stanmore Jaffery's, Birmingham Stars, Preston Simba, Leicester, London, SRDS i dziesiątki innych. Aktualnymi mistrzami Afryki Wschodniej są Vyamshala Volleyball Team z Dar es Salaam w Tanzanii.

Waga piłki również się różni - w Ameryce Północnej gra się lżejszą piłką, około 10,5 do 11 funtów (4,8 do 5,0 kg). ciśnienia. Jednak w Afryce Wschodniej, Indiach i Pakistanie gra się cięższą piłką, o nacisku od 12 do 14 funtów (5,4 do 6,4 kg).

Niektóre z kluczowych pozycji w drużynie to Net Center (lub nettie). Jest on odpowiedzialny za podnoszenie i/lub wykopywanie piłki z siatki przy drugim dotknięciu. W dawnych czasach nettie był zachęcany do podnoszenia piłki w górę i nad siatką do drużyny przeciwnej. Wraz z upływem lat i zmieniającymi się stylami gry, siatkarz był zachęcany do podnoszenia piłki z powrotem do swojej drużyny, aby mogli uderzyć piłkę (trzecie dotknięcie) na stronę przeciwną i kontynuować siatkę. W dawnych czasach na drużynę przypadał zazwyczaj jeden nettie. Obecnie drużyny mogą grać z maksymalnie dwoma siatkarzami jednocześnie, a nawet z trzecim siatkarzem na prawym lub lewym rogu siatki - co zapobiega przewadze drużyny przeciwnej w upuszczaniu lub "odbijaniu" piłki.

Krótkie miejsce na środku to pozycja, która wcześniej nazywana była "zamiataczem". Pozycja ta została wprowadzona w życie w Kanadzie kilka lat temu, a celem krótkiego centra jest uderzenie piłki w siatkę tak mocno, jak to możliwe, aby siatkarz mógł dać swojej drużynie ładne, wysokie, czyste podniesienie, aby uderzyć z powrotem na stronę przeciwną.

Trzecią i prawdopodobnie najważniejszą pozycją jest długi center (dawniej trzecia linia). Kontroluje on tempo, tempo i szybkość gry - i odgrywa kluczową rolę w zdobywaniu punktów metodą zwaną lotami, pływaniem lub strzelaniem. Wszyscy pozostali w drużynie, od skrzydłowych z pierwszej linii po skrzydłowych z linii końcowej, a także serwisant, również odgrywają kluczowe role w drużynie. Serwujący nie może jednak serwować z ręki, a odbijanie nie jest dozwolone przy trzecim dotknięciu.

Tradycyjne drużyny siatkarskie grają co roku w lokalnych, stanowych, prowincjonalnych, regionalnych, krajowych, a nawet międzynarodowych turniejach. Od Dar es Salaam i Nairobi po Karaczi, a zwłaszcza Wielką Brytanię, gra rozwija się w szybkim tempie. W rzeczywistości w tradycyjną siatkówkę gra obecnie więcej młodzieży niż kiedykolwiek wcześniej. Mamy nadzieję, że pewnego dnia ta wersja siatkówki będzie mogła być rozgrywana na Igrzyskach Azjatyckich, a nawet Olimpijskich.

W przeciwieństwie do FIVB, nie ma organu zarządzającego tradycyjną siatkówką. W połowie lub pod koniec lat 90. podjęto próbę utworzenia północnoamerykańskiej ligi o nazwie TVANA - Traditional Volleyball Association of North America. Liga ta została utworzona przez Ashada Satchu i Nishadali Jiwa i przed upadkiem zorganizowała trzy udane turnieje w Houston. Liga odegrała jednak kluczową rolę w zjednoczeniu drużyn z USA i Kanady po raz pierwszy od lat. Turnieje były również bardzo energiczne i pomogły nawiązać trwałe więzi przyjaźni, sportowej rywalizacji i współzawodnictwa.

Volley 2000, wynaleziony w Szwecji w latach 80-tych, jest przystosowany dla młodych graczy i innych początkujących. Rozgrywany jest według tych samych zasad, co standardowa siatkówka, z kilkoma wyjątkami: wysokość siatki wynosi 2,00 m, 4 (min. 3) zawodników na boisku, dozwolone jest jedno odbicie, dozwolony jest serw z ręki przy linii 3 m, nie ma libero. Zwykle gra się najlepiej w 3 setach, a rówieśnicy służą jako sędziowie w turniejach. Krajowe i międzynarodowe turnieje z setkami drużyn odbywają się dla graczy w wieku 10-14 lat w Europie Północnej.

Kidsvolley został wynaleziony w Danii w 2001 roku i jest przystosowany dla dzieci w wieku 6-9 lat, jako łagodne wprowadzenie do siatkówki, w bardzo zabawny sposób, podzielony na poziomy od 0 do 2, w zależności od poziomu umiejętności. Piłka jest łapana rękami, a jeśli zostanie wyrzucona, w siatkę lub upuszczona na podłogę, zawodnik, który nie zdołał jej złapać, musi opuścić boisko. W zależności od poziomu jeden gracz może wejść ponownie, gdy piłka zostanie prawidłowo odebrana, ale za każdym razem, gdy wszyscy 4 członkowie drużyny są "poza", druga drużyna zdobywa punkty. W Europie Północnej Kidsvolley jest używany w szkołach i klubach siatkarskich, a lokalne turnieje są organizowane przez okręgowe związki siatkówki.

W Niemczech i Austrii w siatkówkę dla młodzieży gra się w zasadzie według standardowych zasad, ale na mniejszych boiskach, z niższymi siatkami i mniejszą liczbą graczy (2,3 lub 4), aby umożliwić każdemu graczowi większy kontakt z piłką i utrzymanie piłki w grze przez dłuższy czas, utrzymując w ten sposób wyższy poziom zainteresowania.

Volleystars to wersja gry przeznaczona dla uczniów szkół podstawowych. Podania pod pachę są używane zamiast podania z nadgarstka, a gracze mogą trzymać piłkę. Nazywa się to "carry". W każdej drużynie jest 9 graczy, a rotacja odbywa się w kształcie odwróconej litery "S". Jest często rozgrywany w międzyszkolnych meczach sportowych.

Wallyball jest rozgrywany na boisku do racquetballa, które jest podzielone na dwie połowy siatką. Gra jest podobna do siatkówki, z tą dodatkową komplikacją, że gracze mogą odbijać piłkę od bocznej ściany podczas zagrywania jej na boisko przeciwnika. Jeśli piłka zagrana nad siatką zetknie się z sufitem, tylną ścianą przeciwnika lub obiema ścianami bocznymi bez dotknięcia przez przeciwnika, piłka jest uznawana za niecelną. Tempo gry jest ogólnie szybkie, ponieważ ograniczone kwarty zachęcają do szybkich akcji, a ściany często utrzymują piłkę w grze.

Siatkówka plażowa

Profesjonalna siatkówka plażowa

Chińska siatkówka dziewięcioosobowa

Jak grać w Manball

Źródło: Wikipedia.org